پلی(لاکتیک اسید) (PLA) به عنوان یکی از بیوپلیمرهای امیدوارکننده در مهندسی بافت نرم، به ویژه در تولید ساختارهای سه‌بعدی، مورد توجه قرار گرفته است. این سازه‌ها به دلیل ترکیب منحصر به فردی از منابع تجدیدپذیر، تجزیه‌پذیری کنترل‌شده، زیست‌سازگاری عالی و خواص مکانیکی متناسب با بافت‌های نرم طبیعی، جذابیت زیادی دارند. PLAاز مونومرهای اسید لاکتیک تولید می‌شود که از تخمیر منابع قندی تجدیدپذیر مانند نیشکر به دست می‌آید، و این امر آن را از نظر زیست‌محیطی و اقتصادی پایدار می‌سازد. روش‌های مختلف پردازش PLA امکان کنترل دقیق بر ویژگی‌های شیمیایی و مکانیکی آن را فراهم می‌آورد و به سفارشی‌سازی آن برای نیازهای خاص بازسازی بافت کمک می‌کند. مطالعات اخیر نشان داده‌اند که داربست‌های پیشرفته PLA با خواص چندمنظوره، پتانسیل بالایی برای بازسازی ساختار و عملکرد بافت‌های نرم آسیب‌دیده دارند. طبیعت غیرسمی و پروفایل تجزیه‌پذیری مطلوب این ماده، آن را برای کاربردهای پزشکی انسانی مناسب می‌سازد. این مقاله به بررسی پیشرفت‌های کنونی در مواد بیوپلیمری مبتنی بر PLA و تکنیک‌های نوآورانه ساخت که بهبود فرآیندپذیری و عملکرد کاربردی را به همراه دارند، پرداخته و کاربردهای آن در زمینه‌های تحقیقاتی و بالینی، از جمله درمان زخم، بازسازی بافت چربی و توسعه پیوندهای عروقی را تحلیل می‌کند. همچنین، چالش‌ها و جهت‌گیری‌های آینده برای بهینه‌سازی داربست‌های PLA به منظور بهبود نتایج بالینی در بازسازی بافت نرم مورد بحث قرار می‌گیرد.

پلی لاکتیک اسید مهندسی بافت بافت نرم